Dag, en bedankt.

(Ik kijk al een tijdje naar dit blanco stuk digitaal papier)

(En het is alweer wat later)

Weggaan is raar. Zeker wanneer je ergens 24 jaar gewerkt hebt. Ik ben niet overdadig sentimenteel. Maar 24 jaar is wel echt een heel lange tijd. Voor je het weet voel je toch een voorzichtig aansluipend brok in de keel. 

(En het is nog later)

Wat moet ik nu tikken? Terugkijken op die 24 jaar? Daar is toch geen beginnen aan. Een terugblik op wat er allemaal is gebeurd? Mensen die kwamen en gingen? Verhuizingen, en moeten ze dan echt allemaal? Anekdotes? Het regelmatig terugkerende thema van bezuinigingen? Nobele beleidsdoelen, praktische resultaten?

Het is misschien niet modieus om ergens 24 jaar te werken. Maar Langedijk paste precies bij me. Niet te klein maar zeker niet te groot. Ik heb weinig met groot. Groot is al gauw onpersoonlijk. Een van de leukste dingen van directeur van de Bibliotheek Langedijk zijn vond ik dat ik, op de fiets naar het station in Heerhugowaard altijd wel iemand(en) tegenkwam die zwaaide(n). Ik denk dat dat het mooist was, het kennen (een beetje kennen) van mensen die hier binnen kwamen. Iemand die hier al heel lang komt zei het laatst zo, "Ik had altijd het gevoel dat ik gezien werd, herkend werd in de bibliotheek". 

In een interview in het Langedijker Nieuwsblad van een week of wat terug zei ik iets als "Zonder goede medewerkers is een directeur ook alleen maar een vrij kansloos iemand met een pc en een rekenmachine". En dat is ook echt zo. De bibliotheek zijn de medewerkers, en u.         

Ik was een tijdlang de man die zorgde dat de bibliotheek weer even verder kon, en dat de medewerkers hun werk konden doen. En misschien, hopelijk heb ik bijgedragen aan de sfeer. 

Er kwam laatst een mail van iemand die ik had laten weten dat ik wegging. Hij mailde "de naam van jullie bibliotheek bij ons intern (met de collega’s onderling) is: Comedytheek Zuid-Scharwoude. Een mooie balans tussen serieus en vaak goed voor een lach." 

Ik vond het pracht zinnen.

Nou, dat was het wel. Er is een afscheid geweest, dat was leuk. Of mooi. Of alle twee. Of meer. Straks draai ik voor het laatst de deur achter me op slot. Of nee, ik moet mijn sleutels natuurlijk inleveren. Want hierna gaat het gewoon verder. Zoals dat hoort. Dingen gaan verder, ze gaan altijd verder. Ook als het stopt.

Dank dat u er was, en dat u bijdroeg aan mijn werkplezier, de sfeer, aan de Bibliotheek Langedijk. Zonder u was er niets aan geweest. 

Veel plezier!

Ton

De bibliotheek gaat weer open, maar ....

Nu was ik vorige week nog wat chagrijnig omdat de bibliotheek nog maar steeds niet open mocht. En chagrijn helpt zelden. Maar tot mijn (en ieders) niet geringe verbazing en opluchting was daar plots het nieuws dat de bibliotheken toch wel open mochten. Daar was een motie vanuit de tweede kamer voor nodig maar dat doet er niet toe. Na bijna een half jaar mag de bibliotheek weer open.

Maar .....

Helemaal gewoon is het niet, nog lang niet. En ja we mogen allemaal weer op een best regenachtig terras zitten, en vakanties worden ook alweer gepland maar de corona pandemie is natuurlijk nog lang niet echt voorbij. Dat gaat nog wel even duren. 

Dus er gelden regels voor het bezoeken van de bibliotheek. Regels die wat afwijken van de vorige keer dat we weer open mochten, ergens in mei van 2020. Ik zet de hoofdpunten even hieronder. 

• Een mondkapje is verplicht 
• Gezondheidscheck vooraf
• Registratie bij entree
• Mandje is verplicht
• Maximaal 20 personen tegelijkertijd in de bibliotheek

Nieuw bij deze heropening zijn de gezondheidscheck en de registratie. Die punten zijn opgedoken omdat de bibliotheken in het schema "de maatschappij weer een beetje open doen" naar voren zijn gehaald. Van stap 3 zijn we in stap 2 terecht gekomen. De stap waar ook terrassen, sportscholen, dat soort dingen zitten. En voor stap 2 geldt de registratie en de gezondheidscheck. Vandaar.

Wij, degenen die in de bibliotheek werken gaan ons houden aan de regels die er gaan gelden. Want het is allemaal nog niet voorbij. En alleen als we allemaal ons best blijven doen (hoe kinderlijk dat misschien soms ook klinkt) gaat deze rare, nare periode ooit voorbij. 

Dus, voor u naar binnen mag gaan we vragen hoe het met uw gezondheid is. Wat eigenlijk best vriendelijk is als je het een beetje positief bekijkt. Daarna moet u een registratieformulier invullen, voor het geval er toch weer ergens een besmetting opduikt. Dat is misschien allemaal even wennen. Maar het moet. Echt. 

Meer informatie over de regels, en de aangepaste openingstijden waarmee de bibliotheek gaat werken staan op de website.

Maar, ondanks de regels, de bibliotheek gaat weer open. En dat lijkt mij toch wel weer een flinke stap voorwaarts.

Ton

Nee, de bibliotheek mag nog niet open

 

Nee, ook na de laatste corona persconferentie mag de bibliotheek niet open. Nog steeds niet open kan ik ook schrijven. Het lijkt nu ergens in juni te worden. Misschien, of hopelijk of een ander woord vol verwachting.

En ja, ik neem corona ernstig serieus. Mijn bovenbuurman heeft in het ziekenhuis gelegen. De meneer van twee trappenhuizen verder is overleden. Iemand die ik ken is bijna twee maanden in coma gehouden en zijn vrouw overleed in die tijd. Dus echt, ik neem corona serieus.

Maar ik merk dat ik het besluit om bibliotheken nog langer dicht te houden moeilijk te begrijpen vind. In de Bibliotheek Langedijk heb ik, tijdens de vorige “weer een beetje terug naar normaal” periode alleen maar mensen gezien die zich keurig aan allerlei protocollen hielden. Mandje bij binnenkomst zodat we kunnen zien dat er niet teveel mensen binnen zijn. Handen ontsmetten op allerlei punten, mondkapjes, spatschermen, looprichtingen. U noemt het, hier werkte het.

Misschien zijn het dan de “verkeersbewegingen”, van de mensen die hier naar toe komen. Maar, en ik doe echt mijn best om niet humeurig te worden, gezien de volle parkeerterreinen bij winkelcentra, stations en recreatiegebieden lijkt me niet dat die paar fietsers die er door een bibliotheekbezoek bijkomen de pandemie erg gaan verlengen.

Maar, en ik voel dat ik mijn cynisme niet echt veel langer onder controle kan houden dus ik stop met tikken, de Bibliotheek Langedijk blijft nog even dicht (wat er wel kan staat op onze website). Omdat dat moet. Dat vindt u waarschijnlijk vervelend (of een ander woord naar keuze) maar weet dan dat wij daar zo’n beetje hetzelfde over denken.

Ton

#nationalelockdownvoorleesdagen

De Nationale Voorleesdagen. Vorig jaar las ik nog voor op basisschool, op een mooi versierde stoel, uitkijkend over een zee, ok, een klein meer van kinderen. Dit jaar, de Voorleesdagen ontgingen me wat. Deels door de lockdown maar ook omdat mijn bijna 16jarige kat de laatste tijd het geluid van een lastig op gang komende stoomtrein maakte. Het bleken zijn tanden te zijn. Nadat er gisteren een paar verwijderd zijn en hij weer zijn oude autistische "waar zijn de brokjes" zelf is heb ik weer erg veel zin in de Voorleesdagen. 

Maar ja, lockdown he.

Voorlezen is ... voor allerlei dingen echt helemaal fantastisch. Het vergroot de woordenschat van een kind, goed voor het zelfvertrouwen, de fantasie, het taalinzicht en zo zijn er nog een hoop maatschappelijk zinvolle dingen. Maar zelf heb ik wat genoeg van de krampachtige pogingen om mensen te verleiden voor te lezen omdat dat ergens goed voor zou zijn. 

Voorlezen is gewoon leuk. Punt. Het zal ook vast allemaal mooie dingen opleveren, laat duizend onderzoekers het allemaal onderzoeken. Maar het is voornamelijk gewoon leuk. En dat lijkt mij meer dan genoeg.

De Bibliotheek Langedijk probeert toch nog wat te maken van de Voorleesdagen. Wat? Dat staat hier. De voorleestassen, die je na het maken van een afspraak op kunt komen halen vind ik zelf een mooie vondst.

Zelf lees ik graag voor uit de boeken van Toon Tellegen, wonderlijke verhalen over wonderlijke dieren. Maar Toon Tellegen heb ik al veel vaker genoemd. Dus zeg ik vandaag "Winnie de Poeh". En dan niet de vertekenfilmde versie maar de originele verhalen van A.A. Milne. Elke bladzijde is prachtig, gevoelig, vol met humor en nog honderden andere dingen. Ik roep al jaren dat wanneer elk kind bij zijn of haar geboorte een exemplaar zou krijgen van Poeh en dat elk jaar zou lezen (of voorgelezen zou krijgen) het met de wereld heel wat beter zou gaan. Wie is er immers nog tot iets vervelends in staat wanneer de totale, diepe lichtheid van Poeh in het hoofd zit. 

"Hallo, Poeh," zei Knorretje.

"Hallo, Knorrie!" Dit is Teigetje."

"O, ja?" vroeg Knorretje. Hij liep vlug naar de andere kant van de kant, achter de tafel. "Ik dacht, dacht dat Teigetjes kleiner waren."

"De grote niet," zei Teigetje.

Je kunt voorlezen promoten met het noemen van allerlei voordelen die dat voorlezen op zou leveren. Je kunt het ook gewoon proberen, en er achter komen dat het leuk is om te doen. Echt. Al heeft het dan weer weinig opfleurend effect op een poes die net uit zijn narcose aan het komen is.

Ton

#Lockdownlezen Agatha Christie, zijn die boeken nog leuk?

Ja, er is nog steeds een lockdown en omdat dat al treurig genoeg is vroeg ik me plots af, Agatha Christie, is dat in 2021 nog leuk om te lezen?

De bibliotheek is gesloten, corona, wat moet je er meer over zeggen? Nou, bijvoorbeeld dat de bibliotheek wel gesloten is maar dat dat niet betekent dat je helemaal geen nieuwe boeken kunt lenen. Hoogstens kost het wat meer moeite dan anders. Hoe je toch aan boeken kunt komen staat op de website van de bibliotheek, hier.

Terwijl de bibliotheek dicht is schrijf ik af en toe iets over een schrijver, of een boek waarvan ik denk dat het de moeite waard is. Maar dat is dus alleen maar mijn mening, meer niet.

In "Moord op de Nijl" (uit 1937!) komen we een rijke jonge vrouw tegen. Ze trouwt tegen alle verwachtingen, en conventies in plots met de verloofde van haar beste vriendin. We komen het stel en de afgewezen vriendin samen met een redelijke grote groep bijfiguren tegen wanneer ze als vakantie op de Nijl in Egypte varen. En dan, je kon er op wachten, wordt de rijke jonge vrouw vermoord. Maar gelukkig bevindt Hercule Poirot, de Belgische superdetective zich ook op de boot. Al kan ook hij niet voorkomen dat er nog een aantal mensen het leven laten. "Gelukkig" zou je nog voor "niet" kunnen zetten. Als lezer wil je toch wat opgebouwde spanning. 

Ik lees eigenlijk nog maar weinig thrillers of detectives meer. Niet dat ik nu zo'n literaire piekeraar ben maar ik had het op een bepaald moment wel gehad met de redelijke voorspelbaarheid van de moderne thriller. Altijd maar die van bloed druipende seriemoordenaars. En dan de inspecteur die altijd aan de drank is, of gescheiden, of met een vertroebelde jeugd. En als het tegenzit alle drie.

Misschien juist daardoor, door het ontbreken van al die moderne dingen vond ik "Moord op de Nijl" een plezier om te lezen. Goed, naar Egyptenaren verwijzen als "inboorlingen", dat kan echt niet meer. En nee, je zit niet op het puntje van je stoel van de bloedstollende spanning. Maar het verhaal wordt prima opgebouwd, de bijfiguren hebben allemaal hun leuke, of duistere kanten en natuurlijk zijn er de ingenieuze hersenen van Poirot.  

Nu kan het natuurlijk door het aanhoudende coronagedoe komen maar ik vond het boek van Christie een verademing. Er zijn geen pretenties, geen jeugdtrauma's, zelfs vermoord worden lijkt niet echt al te vervelend. En tegen het eind wordt alles mooi overzichtelijk uitgelegd en opgelost. Doe mij maar zo'n overzichtelijke wereld. Zeker nu.

Boeken van Agatha Christie staan hier. 

O, en de beste wensen voor dit nieuwe jaar natuurlijk.

Ton