#ikleesthuis over redelijk lege kunstenaars

In de Online Bibliotheek kun je maar liefst 38 titels van Joost Zwagerman vinden. Dat is best een hoop, en ik moet toegeven dat ik er maar een paar van ken. Misschien is dat een schande, Zwagerman was tenslotte een bekend schrijver en ook een erg aanwezig mediahoofd.

Een tijdje terug las ik "Gimmick", uit 1989 en een boek dat voor redelijk wat rumoer zorgde. Waarom ik het nu precies las weet ik niet meer. Ik denk eigenlijk om te kijken of ik het eerder las.

In "Gimmick" kijken we een tijdje naar het leven van Walter van Raamsdonk, Raam voor vrienden en erg vage kennissen. Walter is schilder, al raakt hij in het hele boek niet of nauwelijks een potlood, penseel of kwast aan. Walter heeft een aantal vrienden, vaak kunstenaars. Een ervan zegt over kunst, "Kunst is een kwestie van timing, marketing en conceptual stategy.’. Walter is in het boek ernstig op zoek naar een vrouw, elke vrouw lijkt te voldoen, al verdrinkt hij bijna in het verlangen naar zijn ex, Sammy. Samen met wat andere kunstenaars brengt Walter een tijdje door op een Canarisch eiland. Daar drinken ze veel, snuiven nog meer en men is het zelden met elkaar eens. Heel soms leidt dat laatste tot vuistgevechten. 

Ik denk dat ik Gimmick eerder las, toen het uitkwam. Maar ik denk dat ik toen niet veel verder kwam dan een paar pagina's. Walter kun je, of beter, kan ik met de beste wil van de wereld geen aardig of boeiend iemand vinden. Hij hangt rond, kletst, heeft het moeilijk met iedereen en vooral zichzelf. En ik denk dat ik dat vroeger allemaal een beetje zielig en vooral erg navelstaarderig vond overkomen.

Maar, nu, erg veel later kon ik de humor van het boek wel zien. Ja, Walter is een zeurend type, zijn vrienden zijn dan wel kunstenaar maar blinken niet bepaald uit in fijne gedachtes over vrouwen, kunst of wat dan ook. De oppervlakkigheid galmt je tegemoet. Maar hun eigenwaan, het streven naar een zo hoog mogelijk omzet, het jagen naar sex en roem het heeft naast iets vreselijk leegs en treurigs ook iets dat in de buurt van grappig komt. Al is het dan een soort van meewarige grappigheid.

In de Online Bibliotheek staat Gimmick hier.

Ton

#ikleesthuis alsof het voorbij is

Het staat geloof ik ergens in deze #ikleesthuis stukjes over boeken uit de Online Bibliotheek. Heel veel jaren terug stopte ik met het lezen van romans. Want dat was maar makkelijk, een verhaal verzinnen. Een schrijver kon er van maken wat hij of zij wilde. Wat was daar nu voor kunst aan?

Ja, het was een rare gedachte, ik weet het. Maar ik hield hem toch erg lang vol. Tot ik "Alsof het voorbij is" las. Van Julian Barnes. Waarom ik nu precies die roman wel las, dat ben ik natuurlijk vergeten, dat zul je altijd zien. En als er juist één boek is waarbij elke plotwending zorgvuldig door de schrijver verzonnen en in elkaar gestoken is, dan is het wel "Alsof het voorbij is". Maar, door dit boek ben ik weer begonnen met het lezen van verzonnen verhalen.

De boeken van Julian Barnes zijn een beetje in tweeën te verdelen. Er is het deel dat gebaseerd is op ware gebeurtenissen uit de geschiedenis, en er zijn boeken die helemaal van a tot z verzonnen zijn. "Alsof het voorbij is" valt in de laatste categorie.

In het boek kijkt Anthony, Tony mag soms ook, terug op zijn leven. In zijn jeugd had hij een aantal vrienden, niet veel, een stuk of drie. Anthony krijgt een relatie, of iets dat er op lijkt met Victoria. Een succes wordt het niet en na het weer uitgaan krijgt Victoria iets met Adrian, één van de vrienden van Anthony. En daarna volgt er rampspoed.

En het is dan zo vreselijk jammer dat ik nu eigenlijk niets verder meer over het verhaal kan zeggen. Want alles wat er verder over gezegd wordt heft de verrassingen, schokken zou je ook kunnen zeggen, die je als lezer krijgt wanneer je leest, op. En daar ga ik me niet schuldig aan maken. Dat zou eeuwig zonde zijn.

Ik las "Als het voorbij is" laatst voor de tweede keer. En echt, wat een goed boek is het toch. Maar 150 pagina's, er staat geen woord teveel. Vol met precieze zinnen over wat herinneren is. En of je herinneringen eigenlijk wel kloppen, kunnen kloppen. En dan met een verhaal met onverwachte wendingen er omheen. En het einde dames en heren, het einde. Denk je de hele tijd dat het zus zit, blijkt het toch weer zo te zijn, of toch weer niet? Meesterlijk in elkaar gestoken is het.

Nadat ik het boek laatst opnieuw las ben ik op het internet gaan zoeken naar wat mensen nu van het einde vonden, hoe zij nu dachten dat het precies zat. Ik vond antwoorden, sommige mensen wisten het zeker, anderen twijfelden en stelden nieuwe vragen. Heel fijn. Want dat betekent dat ik het nog een derde keer kan gaan lezen.

Julian Barnes - Alsof het voorbij is hier te vinden als eBoek.

Ton

#ikleesthuis over de hondenkoning

Soms heeft een boek maar één zin nodig om populair te worden. Een boek moet na zo'n zin natuurlijk wel echt goed zijn, anders wordt het nog niks. Maar een eerste zin helpt enorm.

Een paar jaar terug las een boekhandelaar met veel enthousiasme de eerste zin van "Schuld" van Walter van den Berg voor tijdens "De Wereld Draait Door". Die zin gaat zo:

"Mijn broer had nog gezongen op de avond dat hij iemand doodsloeg".

Dat is nog eens een zin om mee te beginnen. En de rest van het boek is niet veel minder. Helaas staat het niet (meer) in de Online Bibliotheek. Maar er staan wel drie andere boeken van Walter van den Berg in. En die zijn ook prachtig.

"Op de ochtend dat de kerstpakketten kwamen, kreeg ik er ook een, maar dat was een vergissing."

Zo begint "De hondenkoning". Ook een fijn begin.

In het boek drukt Eug, twintiger, ict medewerker, een paar keer op een knop en dan kijkt hij weer wat om zich heen. Met zijn collega's wisselt hij nauwelijks woorden. Tijdens de lunchpauze lopen ze samen door een wijk die overal kan zijn en tellen ze dingen, molens die in tuinen staan, kerstkransen die aan deuren hangen.
Eug is sociaal onhandig, erg onhandig. Hij zou zich in de anderhalve meter samenleving zeer op z'n gemak voelen. Eug heeft nauwelijks vrienden al vindt hij dat verder geen probleem. Al zou hij wel graag een vriendin willen. Misschien omdat dat hoort.
In het begin van het boek kijk je als lezer nog geamuseerd naar het geklungel van Eug. Maar hoe verder het verhaal komt, hoe ongemakkelijker dat kijken wordt. Er is een meisje dat hem belooft te bellen om samen wat te doen met oud en nieuw. Ze belt natuurlijk niet, al belt Eug haar voicemail steeds vaker. En er is Jennifer. Het veertienjarige buurmeisje van Eug. Een sociaal onhandige man van in de twintig en een  meisje van veertien. Het is vragen om naderend onheil.

Walter van den Berg schrijft zoals Eug denkt, kaal, overzichtelijk en zonder overbodige woorden. Je zult bij hem tevergeefs zoeken naar donkere wolken die dreigend komen aanrollen en zich samenpakken boven het kantoor dat grijs is als de mensen die er werken. Bij Walter van den Berg gaat het gewoon regenen.

Walter van den Berg is nog niet wereldberoemd in Nederland, maar dat zou hij wel moeten zijn. Boeiende verhalen, over rafelige mensen waar van alles mis mee is. Mooie zinnen, geen getut, helder en duidelijk. Niet lullen maar poetsen.

De hondenkoning staat met nog twee andere verhalen,"West" en "Van dode mannen win je niet" in "Dode mannen, een trilogie" en die staat hier in de Online Bibliotheek.

Ton

#ikleesthuis over een viervoudige moord

Tegen het einde van 1959 las Truman Capote dit:

"Holcomb, Kan. Nov. 15 (UPI). Een rijke verbouwer van koren, zijn vrouw en hun twee jonge kinderen werden vandaag doodgeschoten in hun huis gevonden. Zij waren omgebracht door geweervuur van dichtbij, nadat zij gebonden en gekneveld waren."

Volgens de officiële legende fascineerde het bericht Capote zo dat hij zich volledig verloor in de zaak. In een minder charmante roddel dwong Capote's uitgever hem te kiezen tussen deze moord of het schrijven van een reportage over een excentrieke vrouw in New York. Capote maakte de juiste keuze. Misschien.

Capote was op dat moment een in de VS bekende schrijver. Vooral "Breakfast at Tiffany's" dat ook succesvol verfilmd werd was een enorm succes.

Voor het boek "In cold blood" (in het Nederlands "In koelen bloede") verdiepte Capote zich zes jaar in de moorden en de nasleep. Samen met Harper Lee (zij van het boek "To kill a mockingbird) bezocht hij langdurig het dorp Holcomb en sprak met iedereen die ook maar iets met de slachtoffers te maken had. Nog dieper was zijn interesse voor de moordenaars, Richard Hickock en Perry Smith. Ook met hen sprak hij lang en meerdere malen. De rechtszaak en ook de excutie van de beide mannen, Capote was overal bij. 

De moorden waren, zoals eigenlijk altijd, volmaakt zinloos en overbodig. Wat begon als een inbraak eindigde met het brute afslachten van twee volwassenen en twee kinderen. De buit was niet meer dan wat prullen. 

Maar juist het zinloze en het waarom van de daad fascineerde Capote. In het boek gaat hij lang in op de geschiedenis van de twee moordenaars en de verhouding tussen de twee mannen. Een verhouding waarin manipulatie een steeds terugkerend gegeven is. 

Het boek "In koelen bloede" werd, toen het eenmaal af was een enorme hit. Het was een sensatie, en controversieel. Capote schreef als één van de eersten een boek dat nu True Crime genoemd zou worden. Het was een roman, maar ook non-fictie. Al werden er ook onmiddellijk vragen gesteld over hoe waar het allemaal was wat er opgeschreven was. Zo gaat dat vaker. Discussies en gedoe. 

"In koelen bloede" is, hoewel het al in 1966 gepubliceerd werd, nog steeds een fantastisch geschreven en heel boeiend verhaal over een volmaakt zinloze misdaad. Het is één van de zeldzame boeken die mensen die van misdaadverhalen en zij die van literatuur houden beide goed vinden.

"In koelen bloede" is als eBoek hier te vinden in de Online Bibliotheek.

Truman Capote heeft na "In koelen bloede" nooit meer een roman gepubliceerd. Er waren wel pogingen, maar af kwam er geen één.

Ton

Over het bibliotheekboekenafhaalpunt

Ik gok dat de enigen die dit hele coronagedoe nog een beetje lollig vinden de huisdieren zijn. Wanneer ik 's ochtend mezelf uitlaat zie ik tenminste hoopjes vrolijk springende honden die vaker dan ooit worden uitgelaten. En Poes is ook helemaal gewend aan mijn thuiswerken. Heerlijk, de hele dag iemand bij wie je in zijn been kunt gaan hangen, op zoek naar aandacht.

Bibliotheken zijn dicht, en blijven dat ook nog wel even. Zoals het nu lijkt in ieder geval tot 20 mei.

Dat betekent natuurlijk niet dat we maar een beetje voor ons uit zitten te kijken. Terwijl ik bv deze zinnen tik pingt de laptop elke keer doordringend als er weer een werkmail binnenkomt en om een antwoord smeekt.

Maar we doen natuurlijk meer dan alleen op pingeltjes reageren.

Boeken zijn te leen in de Online Bibliotheek en de ThuisBieb. Luisteren naar een boek kan via de LuisterBieb.

Sinds een week of wat zijn ook echte boeken die je in je hand kunt houden weer te reserveren. Die boeken worden dan op vrijdag thuisbezorgt. Uitleg daarover staat hier.

Vanaf dinsdag 28 april opent de bibliotheek een afhaalpunt. Uitleg over hoe dat precies werkt staat hier. Maar, in het hele korte komt het op het volgende neer. Boeken die in de Bibliotheek Langedijk in de kast staan kunnen gereserveerd worden. En die reserveringen kunnen daarna op een precies afgesproken moment worden opgehaald. De boeken liggen, verpakt, in het zaaltje dat rechts naast de bibliotheek is. Je gaat naar binnen, pakt het tasje waar je naam op staat en daarna ga je weer naar buiten. Klaar.

De bibliotheek zelf blijft gesloten en nee, daar kunt u dus niet naar binnen. Echt niet. Uitzonderingen worden niet gemaakt.

Omdat de bibliotheek al even dicht is worden abonnementen bij het verlengen met 13 in plaats van 12 maanden verlengd. Als een gebaar om de last van het gesloten zijn iets te verlichten.

En natuurlijk hopen we dat de bibliotheek vlug weer echt open kan. Al zal dat "echt" zeker in het begin heel anders zijn dan we gewend waren. Ik lees net, dat was weer zo'n pinggeluidje dat een landelijk protocol al bijna af is en dat er aan andere zaken wordt gewerkt. Want net als bij andere sectoren zullen er eerst landelijk dingen afgesproken en vastgelegd moeten worden voor lokale bibliotheken langzaam maar zeker weer aangepast open zullen gaan. Al zijn we zelf natuurlijk ook al aan het nadenken en schuiven. Zodra er daar meer bekend over is, nou ja, dan maken wij dat ook weer bekend.

Tot het anders gaat worden tik ik stukjes over boeken in de Online Bibliotheek en verwijder ik af en toe een kat die in mijn been hangt. En blijf ik zoveel als dat kan binnen. Want dat blijft, ondanks bezorg- en afhaalmogelijkheden nog steeds het belangrijkste uitgangspunt.

Ton

#ikleesthuis over een Duitse familie

Sinds de persconferentie van gisteravond weten we dus dat het nog even gaat duren. Bibliotheken blijven nog dicht. Dus tik ik weer een stukje over een boek dat in de Online Bibliotheek te leen is.

Een boek moet eigenlijk al een tijdje uitgelezen zijn voor ik er echt iets zinnigs over kan vinden of zeggen. Maar omdat je je niet al te erg aan voornemens enzo moet houden maak ik vandaag een uitzondering.

Het boek van vandaag heb ik nog niet eens helemaal uit. En eerlijk gezegd stel ik het uitlezen ook een beetje uit merk ik. Want als het straks uit is gaat het verhaal niet verder. Er komt niets meer bij, de hoofdpersonen blijven voorgoed binnen de zinnen die er al zijn.

"In tijden van afnemend licht" van Eugen Ruge gaat over de geschiedenis van Duitsland, de DDR. Het is ook een geschiedenis van verraad, moed, trouw, liefde, haat en koppigheid. Tegelijk gaat het over het verliezen van idealen, het failliet van grote maatschappelijke ideeën.

Dat klinkt allemaal groots en omvangrijk. Een tikkeltje zwaar zelfs, afschrikkend zwaar. En dat is het boek nu juist weer niet. Het verhaal draait om de geschiedenis van een Duitse familie, zo'n beetje vanaf de jaren dertig tot het begin van deze eeuw. Er is een grootvader die diep in zijn communistische idealen gelooft. Er is een vader die in een werkkamp in de Sovjet Unie, de goelag terecht komt en zo goed en zo kwaad als het ging verder leeft in de DDR. En er is een zoon die nergens meer in gelooft en naar het westen vlucht.

Maar zelfs dat klinkt eigenlijk nog te zwaar. Niet dat het nu een vrolijk en licht boek is. Dat is het niet. Maar het verhaal is boven alles het verhaal van mensen, niet van ideologieën.

Mooi aan het boek is de manier waarop Ruge het in elkaar heeft gezet. Elk hoofdstuk speelt in een bepaald jaar en in dat hoofdstuk wordt het verhaal door één van de hoofdpersonen vertelt. Dan zijn er een aantal hoofdstukken die spelen op één dag, vlak voor het vallen van de muur. En er zijn een aantal hoofdstukken waarin de jongste hoofdpersoon, de zoon terugkijkt. Ruge was/is scenarioschrijver en dat kun je goed merken. Hij schrijft scenes, heel beeldend en toegankelijk. Als lezer pik je allerlei ontwikkelingen die mensen doormaken op uit bijna terloopse zinnen. Waarbij de nadruk ligt niet op allerlei grote historische dingen. De nadruk ligt op het behapbare, het menselijke en hoe gebeurtenissen waar je geen invloed op hebt je leven deels bepalen.

Prachtboek, en ik ga nog even wachten met het uitlezen.

"In tijden van afnemend licht" staat hier als eBoek.

#ikleesthuis over een avond in Amsterdam

Ach ja, een avond in Amsterdam. Met heel veel mensen om je heen. Onbekommerd, zonder gedachtes over afstand houden. Je kunt het je bijna niet meer voorstellen. Al zal het toch ooit wel weer eens terug gaan komen. Toch?

"Zeg, heb je dat boek nu eindelijk al eens uit?".
"Welk boek?".
"Dat boek van Schippers dat je maanden geleden van me leende".
"O, dat. Het ligt daar op de kast, neem het maar weer mee".
"En?".
"Waardeloos, wat een dom boek zeg".

Die conversatie is van een jaar of dertig geleden maar de kans is groot dat ik hem binnenkort weer kan voeren.

Het voordeel van het bespreken van boeken uit de Online Bibliotheek is dat ik moeiteloos de boeken die ik zelf prachtig vind kan promoten. Daar kun je, als lezer van dit blog mooi niets aan doen. Ik tik toch wel door.

"Een avond in Amsterdam" van K. Schippers is een boek uit 1971. Ik denk dat ik het voor het eerst las toen ik twintig was of zo. En misschien is dat ook wel de beste leeftijd om het boek te lezen. Op dat moment staat je hoofd nog open voor allerlei nieuwe dingen, je sluit nog niet zoveel dingen meteen uit omdat je nog druk bezig bent te bepalen wat leuk, mooi of prachtig is. Maar, in deze coronatijden met wonderlijke leegtes zou het zomaar ook op een latere leeftijd kunnen klikken met het boek.

In "Een avond in Amsterdam"noteert Schippers gesprekken die hij voert met Ben ten Holter (die zelf een fameus boek schreef over kroegen in Amsterdam). In de tien gesprekken gaat het over hoe Ten Holter tegen half zes van kantoor vertrekt, langs de gracht loopt, een biertje drinkt om daarna naar huis te gaan.

En dat is het! Eindeloos en vooral minutieus wordt er gepraat over wat de beste manier is om van de kantoortrap naar beneden te gaan (sla je tredes over?), welk jasje het best zit, dat je gaat zitten frommelen aan een naad die loslaat in een jaszak, dat soort dingen. En dat een heel boek lang. Nu klinkt dat misschien raar en saai maar nee, door het heel precieze en dat minutieuze krijgt elke handeling een bijna mythische karakter, lijkt het stukje lopen langs de gracht wel een wereldreis. Je gaat ook zoeken naar versprekingen in de verhalen. Zijn ze wel eerlijk? Verzwijgt Ten Holter niet ergens iets? En vooral vraag je je af wat toch de bedoeling van dit alles is. En van dat soort vragen word ikzelf altijd erg vrolijk. Maar, dat kan aan mij liggen.

Gerrit Komrij schreef over het boek "Een avond in Amsterdam verdient het om alom gelezen te worden, om een Bijbel voor kantoorklerken te zijn bij wijze van spreken, klerken die in hun glazen, voor eigentijds versleten bankgebouwen versuft achter machines zitten; het zou ze laten zien dat ze een Wildwest-leven leiden.". 

Voor iedereen opzoek naar die Wildwest ervaring, het boek staat hier in de Online Bibliotheek.

#ikleesthuis een boek uit de boekwinkel

Natuurlijk, ik tik stukjes over boeken die je in de Online Bibliotheek kunt lezen. Omdat bibliotheken  dicht zijn. En omdat ik nu eenmaal in een bibliotheek werk tik ik over bibliotheekboeken.

Maar vandaag even niet.

Want bibliotheken zijn dan misschien het allerleukst, maar daarna komen toch meteen de boekhandels. Ja, ik sla plekken als Paradiso, schouwburgen, festivals, steden, hele landen en werelddelen voor het gemak even over. Maar u begrijpt de bedoeling.

Een alarmerend artikel in de Volkskrant stelt dat door de coronacrisis een derde van de boekhandels failliet dreigt te gaan. En nu heb ik meer dan iets met boeken dus ik ben bevooroordeeld maar je moet er toch niet aan denken. Een derde.

Lang geleden heb ik een blauwe maandag, ok twee jaar in een boekhandel gewerkt. En uit die tijd herinner ik me de bevlogenheid van de iedereen die er werkte, het enorme werkplezier en, ook toen al de financiële zorgen. Want een boekhandel in de lucht houden kost een forse bak geld. Al die boeken die er staan moeten immers wel betaald worden, voor ze verkocht worden. Tel maar na en je ligt er al wakker van.

Dus, natuurlijk zijn bibliotheken belangrijk. Maar vergeet in deze tijden de boekhandels niet. En ik weet, ook de restaurants, schoenenwinkels, kroegen, iedereen heeft het erg moeilijk. Maar een boekhandel die verdwijnt, daarvoor komt er eigenlijk maar hoogst zelden één terug. Weg is weg zeg maar.

Lees bibliotheekboeken, via een app, een eBoek, die dingen. Maar lees ook juist in deze tijd een boek uit de boekwinkel. De lokale boekwinkel, als die er is. Of bestel een boek. Vrijwel elke lokale, kleine of grotere boekwinkel heeft een website waar je kunt bestellen. Koop een boek, zodat het straks ook nog kan..

Ton

#ikleesthuis over een beangstigende leegte

Poes speelt met balletje. Er zitten wel brokjes in het balletje want als je bijna 15 bent ga je niet zomaar meer achter een willekeurig balletje aan. Ik zet vaker een plaatje van Poes hier neer. Deze keer omdat het een vrolijk contrast met de boeken van vandaag is.

Joost Zwagerman, die zei het precies goed, denk ik, aan het eind van zijn recensie van 'De figuranten'.

"Nóg minder dan niks leek na ’Minder dan niks’ niet mogelijk. Dacht ik destijds. Dat heb ik toen verkeerd gedacht. ’Figuranten’ is tot nu het minste niks – en wát voor een niks! Dat is een prestatie, precies de prestatie die Ellis hoopte te leveren. Hoed af."

Bret Easton Ellis, voor vriend, vijand en trouwe lezer BEA, is een schrijver waar je je best voor moet doen. Niet dat zijn boeken nu zo ingewikkeld of lastig zijn. Het is meer de grenzeloos diepe, inktzwarte lege put die je inkijkt waar je tegen moet kunnen.

BEA werd beroemd, al is berucht misschien een beter woord door zijn roman "American Psycho" (in het Nederlands hield het boek zijn Engelse titel). Zijn uitgever weigerde het boek uit te geven ("Nee, u mag uw voorschot van 300.000,- dollar houden, als wij het boek maar niet hoeven uit te geven") omdat sommige scenes grensoverschrijdend gewelddadig waren.

Toch is "American Psycho" meer dan een verzameling ranzig geweld en ranzigere sex. Patrick Bateman, succesvol beurshandelaar is zo verveeld door de wereld en alles en iedereen dat hij seriemoordenaar wordt, en dan één van het braakopwekkende slag. Door de manier van vertellen, eindeloze gesprekken over kleding, Whitney Houston,  of welke hamburger het beste is wordt je als lezer meegetrokken in een wereld die van uitzichtloze oppervlakkigheid aan elkaar hangt. Bateman beleeft de wereld als zinloos en leeg, en als lezer ploeg je jezelf door die leegte heen. Om zo Bateman's leegte te ervaren.

Dat klinkt denk ik niet uitnodigend.

En dat is dan weer niet goed. Want BEA kan wel erg goed schrijven. Zijn zinnen zijn compact, precies goed en waar het langdradig wordt is dat ook zijn bedoeling. En hoe inktzwart zijn blik op de wereld ook is, die wereld is soms ook inktzwart.

Je moet zijn boeken gewoon proberen, echt. De wereld van BEA is geen fijne wereld, dat is zo. En je moet er tegen kunnen, dat is ook zo. Maar boeken zoals die van hem zijn zeldzaam. Al zijn er ook weer mensen die dan zeggen "En dat is maar goed ook". Zo is er altijd wat.

In de Online Bibliotheek staan (staat een eBoek?) een aantal boeken van BEA.

Minder dan niks (hier) - BEA's debuut over een groep rijke jongeren. Heel leeg, maar mooi leeg.
American Psycho (hier) - zie hierboven
Glamorama (hier) - Ook na 3 keer lezen heb ik geen idee waar het boek over gaat. Laat maar.
De figuranten (hier) -Het vervolg op "Minder dan niks" al kun je het heel goed zo lezen.
Wit (hier) - BEA schrijft al jaren geen romans meer en omdat de rekeningen wel betaald moeten worden schreef hij wat stukken waarin hij soms grappig, soms doeltreffend maar altijd venijnig tegen al te politiek correct denken aanschopt.


Ton

#ikleesthuis over de dochter van Stalin

Nee, ik ben niet de eerste die het opmerkt, helemaal niet. En er zijn heel veel veel ergere dingen, ik weet het. Maar dat thuiswerken valt nog niet mee. Elke dag begint akelig op gister en tegelijk morgen te lijken. En hoewel ik geen kinderen heb die iets dienen te leren heb ik wel Poes, die erg aanwezig is. En erg dwingend begint aan te geven welke muziek hij wel, en vooral niet mooi vindt.

Maar.

Op 6 maart 1967 stond er, vroeg in de avond plots een vrouw voor de Amerikaanse ambassade in Delhi, India. Een militair probeerde haar duidelijk te maken dat de ambassade al gesloten was. De vrouw liet vervolgens haar paspoort van de Sovjet Unie zien. De militair las "Svetlana Alliloejeva" en dat zei hem waarschijnlijk weinig. Maar hij nam haar toch mee de ambassade in. Alliloejeva vroeg vervolgens politiek asiel in de Verenigde Staten aan. En op verschillende plekken in de wereld gingen vervolgens alarmbellen af. Want Svetlana Alliloejeva was niet zomaar een staatsburger van de Sovjet Unie, ze was Stalin's dochter.

Over Jozef Stalin zijn boekenkasten vol met doorwrochte werken geschreven. Ze gaan over zijn politiek, zijn moorddadigheid, zijn beleid, zijn falen in bijna alles, zijn paranoia. Maar dat zijn vaak boeken die op en met afstand geschreven zijn. "De dochter van Stalin" van Rosemary Sullivan is anders, persoonlijker, dichterbij.

In "De dochter van Stalin" kijk je naar het leven van zijn dochter. Maar tegelijkertijd kijk je natuurlijk ook naar het leven van Stalin en de Sovjet Unie. Het boek geeft Svetlana's leven weer en dat zit, logischerwijze vol met ontmoetingen met enkele van de meest brute mensen uit de wereldgeschiedenis. En er ontstaat dan geen vergoelijkend  beeld van massamoordenaars als Stalin of Lavrenti Beria, maar toch geeft het boek net een andere blik, niet oppoetsend of verhullend maar meer een blik vanuit een ander perspectief, die van een vrouw die ondanks alles toch de dochter van iemand is.

Svetlana Alliloejeva heeft geen fijn leven gehad. Relaties mislukten, iets van een draai kon ze maar uiterst moeizaam vinden. En ook na haar asiel in de VS bleef ze, na een opbeurend begin, verlangen naar iets dat er voor haar nooit heeft ingezeten, geborgenheid. In 1984 keerde ze terug naar de Sovjet Unie. Maar in 1986 vertrok ze weer naar Engeland. Rusteloos, altijd op zoek naar iets. Zonder het ooit echt te vinden.

"De dochter van Stalin" is een goed geschreven, boeiende biografie over een vrouw die in de onmiddellijke nabijheid van het absolute kwaad heeft geleefd en die, hoewel ze er zelf niets mee te maken had, daar altijd op is aangekeken.

Rosemary Sullivan's "De dochter van Stalin" staat hier in de Online Bibliotheek.

Ton

#ikleesthuis over een melancholieke boekenkast

Dus elke dag loop ik voor ik begin met thuiswerken een stuk. Vandaag liep ik langs de haven en een gracht. Er is daar leuk bruggetje met een armoedig straatje en aan het eind van dat straatje een mooie kerk. Toen ik daarvan een foto probeerde te maken kwam er van links een vuilniswagen het beeld in rijden en die daarna midden in het beeld stopte. Weg kerkje.

Toen Boudewijn Büch in 2002 overleed stierf er een schrijver die al jaren geen goed boek meer had voltooid. Toen Boudewijn stierf was hij veel meer een mediapersoonlijkheid dan een schrijver. Ja, ik tik Boudewijn, dat zegt waarschijnlijk iets over hoe ik ondanks alles over hem denk.

Büch werd beroemd door "De kleine blonde dood". Een roman die waar gebeurd leek. Dat de hoofdpersoon Boudewijn heette en dat veel personen in het boek op echte personen leken zorgde waarschijnlijk voor dat gevoel. Alleen heeft Büch nooit een kind gehad, laat staan dat het overleed. Zijn jeugd vol trauma's, het verblijf in een psychiatrische inrichting, het bleek later grotendeels verzonnen of sterk overdreven. Büch's leven zat vol diepe vriendschappen, tot zijn leugens hem inhaalden en hij iedereen liet vallen. Ruzies, treurnis, geldgebrek en leugens.

Maar toch, dat grenzeloze enthousiasme dat je vooral in zijn non-fictie kunt vinden. De boeken over afgelegen eilanden, Goethe, bibliotheken, prachtig zijn ze. Vol van zinloze feitjes waar je niets mee kan en die je ook vrijwel onmiddellijk weer vergeet. Maar het lezen van die omvallende boekenkasten vol futiliteiten, ik vind het heerlijk.

"Een boekenkast op reis, een persoonlijke kroniek 1998" is het boek dat ik op dagen dat er een vuilniswagen in je blikveld gaat staan uit de kast pak. Op verzoek van zijn uitgever houdt Boudewijn in 1998 een dagboek bij. Op 1 januari zegt hij meteen "Waarom ik eigenlijk ja gezegd heb tegen het publiceren van een heel jaar dagboek weet ik niet, maar ik heb er nu in elk geval al spijt van". Dat noem ik nog eens een hoopvol begin. In 1998 gaat Büch naar Zuid-Afrika, de VS en Duitsland. Allemaal reizen met een ploeg mensen om opnames te maken voor zijn tv programma. Er gebeurt eigenlijk tijdens die reizen niet veel. Hij ontmoet mensen die hij vaak niet aardig vindt, kankert op zijn cameramensen en producers, eet slecht, heeft kiespijn en doorlopend liefdesverdriet. En hij koopt waanzinnige hoeveelheden totaal obscure maar vaak peperdure boeken. Is het spannend? Nee. Is het boeiend? Mwah. Maar toch, ik lees het met veel plezier. Want al het gemopper, het gekift, al het verzuchten, het heeft iets, iets dat bijna vertederd. Je ziet hem lopen, een bijna 50 jarig kind, vol zinloze obsessies en overbodige weetjes. Er staat bij hem eigenlijk het hele jaar een vuilniswagen in zijn blikveld, en misschien relativeert dat je eigen vuilniswagen.

"Een boekenkast op reis" staat hier in de Online Bibliotheek.
Andere eBoeken van Büch staan hier. 

Ton

#ikleesthuis maar niet op vrijdag

Ik lees natuurlijk best op vrijdag. Maar om nu weer over een boek te tikken. Ik geef mezelf een dagje vrij. Dat mag best. Van mezelf.

Na het ochtendloopje van deze ochtend, ik ging rechtsaf vandaag, kwam ik thuis en zette een muziekje op. Om de dag een beetje op gang te brengen. Underworld, dansmuziek, al noem ik het zelf liever slimme dansmuziek. Poes vond het niks, die houdt alleen van reggae. Licht geïrriteerd is hij op het balkon gaan zitten.

Eind november, vorig jaar. Dat is zes maanden geleden? Na een jaar lang elke week een liedje te hebben uitgebracht vond Underworld het een aardig idee om een concert te geven in de Ziggo Dome in Amsterdam.

De Leukste Vrouw ter Wereld en ik waren er op tijd. Dat komt door mij. Ik ben heus vrij normaal maar ik heb een hekel aan te laat komen, en aan achteraan staan. Daarom zijn we vaak zo vroeg bij een concert dat de band bij wijze van spreken nog in het vliegtuig zit.

We stonden vooraan. De sfeer was euforisch, en dan ben ik nog voorzichtig. Iedereen was vrolijk, er viel geen enkel onvertogen woord. Ook niet wanneer iemand al dansend meerdere malen boven op je voet terecht kwam. En het was druk, heel druk. Het was op momenten zo druk dat je alleen kon bewegen wanneer degene naast je dat ook deed.

Net liep ik door de haven hier, over een kade van een meter of 5 breed. Wanneer je daar nu iemand tegenkomt gaat iedereen nog een extra paar stappen opzij. Een week of 2 terug werd daar nog half verontschuldigend bij geglimlacht, kijk mij eens voorzichtig zijn. Nu, nu is het al haast een automatisme.

Een beetje weemoedig, en met een "anderhalve meter" verbazing kijk ik naar filmpjes van de opeengepakte massa van afgelopen november.

Na het concert strompelden we, drijfnat van het zweet, uitgedroogd, moe maar uiterst tevreden naar een parkeergarage waar de auto stond. Een paar dage later kreeg ik griep. Gewone, niets aan de hand griep. Heerlijk overzichtelijke tijden waren dat, nog maar zes maanden geleden.

Fijne paasdagen, blijf binnen als dat even kan.

Ton

#ikleesthuis over privacy

De thuiswerkdag heeft zo zijn vaste dingen. Voor achten ga ik de deur uit om de dijk op te lopen. De ene dag ga ik naar links, de andere dag naar rechts. Rond 9 uur gaat de laptop aan en tegen 10 uur schrijf ik dit stukje. Meestal is er tegen elf uur wel iets met beeldvergaderen. De middag verloopt rommeliger. Maar in die middag is er wel altijd het moment dat ik de COVID Radar app open en invul.

COVID Radar is een app van het Leids Universitair Medisch Centrum. Over die app zegt het LUMC dit:

"Het LUMC verzamelt met de COVID Radar gegevens over klachten en het gedrag van mensen. Hiermee willen we een beter beeld krijgen van hoe de epidemie met het coronavirus (COVID-19) zich in uw regio ontwikkelt. Dat doen we door de gegevens die u ons geeft, heel goed te analyseren. Op die manier zoeken we met wetenschappelijk onderzoek aanknopingspunten om het virus beter onder controle te krijgen."

Je vult je naam en postcode in, en of je een medisch beroep hebt op niet. Dagelijks geef je aan of je hoest, keelpijn hebt, dat soort dingen. En je vult bv in hoeveel mensen dichterbij dan anderhalve meter kwamen.

In de bestrijding van het coronavirus kwam deze week het gebruik van apps als middel op tafel. Wat meteen voor gedachtes en gesprekken over privacy zorgde.

In de Online Bibliotheek kun je ook op onderwerp zoeken. Privacy intikken levert een heel rijtje boeken op. Daar zit fictie en non fictie tussen. 

Bij één van de boeken, Big data van Bart van der Sloot staat dit als beschrijving:

"Big data worden steeds vaker en door steeds meer partijen gebruikt: van adverteerders tot inlichtingendiensten, van de gezondheidszorg tot de belastingdienst. De wereld is data-gedreven en big data ontketenen volgens velen een revolutie die onze samenleving fundamenteel zal veranderen. Toch is er nog veel onduidelijk. Wat zijn big data bijvoorbeeld precies en hoe effectief zijn de toepassingen ervan nu echt? En in hoeverre komen onze privacy en vrijheid onder druk te staan?"

Ik vind van alles van of over privacy. Maar dat is alleen maar mijn mening. Misschien is het handig om één of meer van de boeken over privacy te lezen. Zodat je straks, later, een keer als het nodig is weet of je ergens aan mee wilt doen.

Ton

#ikleesthuis over een uiteenvallende familie

Vannacht droomde ik niet over de bibliotheek. Poes sprong trouwens wel 'gewoon' om 4 uur op bed. Het weer wordt mooier. De dijk, achter de flat was nog leeg toen ik voor achten begon aan mijn dagelijkse zelfuitlaatloopje. Op de terugweg waren er veel meer joggers als eerder deze week. De ongedurigheid neemt toe.

Maar nu.

Het is één van de meest leuke dingen van een bibliotheek (leuk vervangen door waardevol kan trouwens ook), het langs een kast of tafel lopen en daar een boek tegenkomen waar je nog nooit van gehoord hebt en het dan lezen en het dan ook nog mooi vinden.

Maar dat gaat nu vrij lastig.

Sommige boeken bereiken heel veel mensen. Die krijgen aandacht op tv of in de krant. En soms klikt het opeens, zomaar tussen een boek en een heel grote groep mensen. Die boeken hebben het toeval van een bibliotheek niet nodig.

Familie van Phillip Teir heeft dat toevallig tegenkomen misschien wel nodig. Daarom zal de uitgever misschien een eland op de voorkant van het boek hebben laten zetten. Al kan dat ook komen omdat Teir Fins-Zweeds is. Op de kaft staat ook nog dat het boek "Het Europese antwoord is op Jonathan Franzen". Franzen is wereldberoemd en verkoopt pallets vol boeken. Iets zit er wel in die vergelijking, Franzen schrijft ergens dat familie het enige is dat je niet echt kunt veranderen. En die gedachte zit ook wel in Familie van Teir.

kopieer/plak

Familie van de Scandinavische schrijver Philip Teir leest als een grootse, hedendaagse Amerikaanse roman, maar dan met het onderscheidende scherpe noordelijke randje. Op het eerste gezicht leeft de familie Paul de Scandinavische droom. Max Paul is een gerenommeerd socioloog en zijn vrouw Katriina heeft een goedbetaalde baan in de publieke sector. Ze wonen in een mooi appartement in Helsinki. Maar Max’ leven staat op losse schroeven. Hij is bijna zestig, heeft jarenlang niets gepubliceerd, drijft weg van zijn gezin en zijn volwassen dochters hebben hun eigen problemen. Als een journaliste en oud-studente hem een ander leven voorspiegelt, begint zijn gepolijste leven haarscheurtjes te vertonen. Familie van Philip Teir is voor de lezers van Jonathan Franzen, Richard Yates en John Updike.

Ik viel voor het boek door de omslag, wat moet een eland op een boek dat familie heet? En de eerste zin, die is ook erg prachtig.

"De eerste fout die Max en Kartriina die winter maakten - en er zouden er in de aanloop naar hun scheiding nog vele volgen - was de hamster van de kleinkinderen invriezen".

Je weet meteen, er volgt drama, er komt een scheiding en die hamster geeft het net die absurde wending die je nieuwsgierig maakt.

Geen wereldberoemd of wereldveranderend boek maar wel een goed geschreven verhaal met mooie wendingen en een hoop intermenselijk gedoe. Fijn boek!

Familie is te vinden in de Online Bibliotheek en wel hier.

Ton

#ikleesthuis in de ThuisBieb

Primeur! Ik heb wel eens wakker gelegen door de bibliotheek maar tot nu toe had ik er nog nooit over gedroomd. Tot vannacht. Op m'n fietsje probeerde ik uit alle macht bij de bibliotheek in Langedijk te komen. Ik wrong me door voornamelijk erg nauwe steegjes, sleurde mijn fiets zelfs langs een kermis met botsautootjes en, als een soort vroege sinterklaas over daken heen. Of ik de bibliotheek ooit bereikte weet ik niet, voor ik er was sprong Poes tegen 4'en met een diepe plof op bed.

Vandaag geen boek. Maar een app. Tromgeroffel en trompetgeschal want de ThuisBieb is te downloaden. Als u een iPhone of iPad heeft tenminste. De Androidbezitters moeten nog even geduld hebben, blijkbaar doet de GooglePlay store er langer over om de app goed te keuren.

Eerst, oprechte hulde voor de mensen van de Online Bibliotheek die de app in zo'n korte tijd hebben gemaakt. De ThuisBieb is de coronavariant van de VakantieBieb en het moet toch een hele klus geweest zijn om die app om te bouwen en er 100 volledig gratis voor iedereen te lezen boeken wat betreft rechten etc. in te krijgen. En dan moeten die boeken er ook nog technisch in gepriegeld worden, er moet getest worden, al dat soort dingen.

Maar, de ThuisBieb. 100 boeken voor iedereen, leden en niet leden. Met boeken voor volwassenen en voor de jeugd. Ideaal voor als alle boeken uit zijn en, een groot voordeel in deze tijden van #blijfbinnen, je hoeft er deur niet voor uit.

Ik heb het even geprobeerd maar het werkt onvoorstelbaar simpel. Klik op deze link die je naar de plek brengt waar de ThuisBieb in de appstore staat. Klik daarna op downloaden. Open de app. Registreer jezelf eenmalig. Zoek een boek. Ga het lezen.
Mochten er problemen zijn dan staan hier wat vragen en antwoorden.
Als je vraag er niet tussen staat kun je die via deze link stellen.

Meer kan ik er echt niet van maken. Zelfs Poes zou het kunnen. Als die ondertussen al niet weer diep lag te slapen.

Ton

#ikleesthuis over humor om te lachen

Een nieuwe thuiswerkweek. Na een zonnig weekend waar het hier in Den Helder leek alsof alle motorrijders in Nederland even kwamen kijken of er echt geen brug naar Texel was. En toen ze er achter kwamen dat die er inderdaad niet was besloten ze, waarschijnlijk uit teleurstelling, om in de straat waar ik woon te kijken hoe hard hun glimmende machientje konden.

Humor is lastig, in een boek dan. Spannend, dramatisch, ingewikkeld, zelfs saai is allemaal makkelijker dan humor. Humor is voor een flink deel afhankelijk van het moment, de timing. En dat gaat in een boek makkelijk verkeerd. Teveel, te opzichtig, te veel "kijk mij eens leuk zijn".

Nick Hornby is één van de weinige schrijvers die ik ken die een mooi, leuk en humoristisch verhaal kunnen schrijven. Zonder dat het dommig wordt. Hornby is in Nederland misschien bekender door de films die er van zijn boeken zijn gemaakt dan door zijn boeken zelf. In de Online Bibliotheek vind je drie van zijn boeken, waarvan er twee verfilmd zijn. Alle drie hebben ze trouwens Engelse titels maar  ze zijn gewoon in het Nederlands. About a boy (verfilmd met Hugh Grant) en High Fidelity (waarvan zelfs een film en een tv serie zijn gemaakt) zijn het bekendst. De derde Funny girl (niet verfilmd) heb ik een tijd terug in de ramsj zien liggen dus ik ben bang dat die het niet echt goed gedaan heeft. En dat is eigenlijk jammer.

Barbara Parker wordt in 1964 Miss Blackpool. Hoewel ze best een tijdje rond had kunnen komen van die titel besluit ze toch dat ze haar leven niet kan bouwen op haar uiterlijk en vertrekt ze naar Londen. Daar komt ze na wat omzwervingen terecht in een komische tv-serie. Die natuurlijk heel succesvol wordt. Maar waar natuurlijk ook van alles fout gaat.
Doordat Hornby in de loop van het boek ook aandacht gaat besteden aan de schrijvers van de serie duiken er mooie gedachtes op over humor, en over de vraag of humor een doel moet hebben of dat het ook gewoon alleen maar leuk mag zijn. Humor om te lachen zeg maar.
Funny girl moet het niet hebben van z'n verrassende plot, dat is waar. Maar het is een uiterst lekker te lezen boek met sympathieke karakters dat je met regelmaat breed laat (glim)lachen. Een verademing in coronatijden.

De boeken van Hornby staan hier in de Online Bibliotheek.

Ton

#ikleesthuis de grootste detective

Ik lees net dat veel thuiswerkers er doorheen zitten. Zelf heb ik dat nog niet. Al geef ik toe dat ik heel soms de bezemkast die wij in Langedijk als kantoor hebben begin te missen. Om een beetje wakker te worden voor om 9 uur de laptop aangaat loop ik daarvoor een stuk. En omdat ik in Den Helder woon zie je dan soms best mooie dingen. Ja, de koppeling Den Helder en mooie dingen in één zin kwam onverwacht.

Ik kan nogal stellig zijn. Nu zou dat verder geen ramp zijn als ik niet soms koppig aan m'n eigen stelligheid bleef vasthouden. Ooit zei ik, gewoon omdat ik het op dat moment leuk vond klinken dat ik geen romans las omdat dat allemaal verzonnen verhalen waren. En dat kon iedereen, een verhaal verzinnen. Wat was daar nu precies voor kunst aan? Alleen stopte ik daarna ook echt voor een paar jaar met het lezen van romans. Wat koppig was, en vooral nogal dommig want zo miste ik menig prachtige roman.

Dus, hier komt weer een stellige uitspraak waar ik vast spijt van krijg. Er is maar één echte detective in de literatuur en dat is Sherlock Holmes. Alle andere zijn slappe aftreksels. Vooral die in Scandinavische thrillers en detectives. Die zijn met al hun drankzuchtige somberheid en problematische relaties helemaal niet te genieten.

Ach, laat me dat nou gewoon zeggen. Ik zit ook al 3 weken thuis te werken.

Maar, Sherlock Holmes is natuurlijk wel helemaal prachtig. Sierlijk in al zijn verhalen uit de oude dozerigheid en heel slim uitgedacht. Mooi is natuurlijk ook het verzinnen van een dommere helper, Dr Watson. Zo kan de Grote Detective elke keer superieur aan iemand, en daarmee de lezer uitleggen hoe het zit. En wat ik zelf ook heel fijn vind, je kunt de verhalen -tig keer lezen of horen want hoe ze nu precies aflopen ben je vaak weer vergeten. Wat waarschijnlijk iets over mij zegt en niet over de verhalen.

Ja, de verhalen zijn bar oud. Maar ze lezen (of luisteren) nog heel erg goed. En wat me opviel bij dat luisteren, de verhalen zijn dan wel ingenieus bedacht en er gebeurd wel van alles maar ze zijn tegelijkertijd rustig en kalm als een pianomuziekje dat op de achtergrond pingelt. Zelf kan ik die kalmte wel waarderen, in deze coronatijden.

In de Online Bibliotheek staan 9 boeken van en over Arthur Conan Doyle, ze staan hier.
In de Luisterbieb staan er ook een hele zwik, zoek bij Spanning en thrillers en blader dan naar Conan Doyle, Arthur.

En, als afsluitend zinloos feitje, de schrijver van de alles koel beredenerende detective, Arthur Conan Doyle ging op latere leeftijd erg in het bestaan van geesten en vooral elfjes geloven. Of dat onder voortschrijdend inzicht valt, dat weet ik nog niet maar ik word er wel een beetje vrolijk van.

Ton

#ikleesthuis over een in de lucht wonend nijplaard

Een nieuwe dag, een nieuw thuiswerkmoment. Zoals op zoveel plekken in Nederland wordt er door de medewerkers van de Bibliotheek Langedijk met regelmaat via de laptop overlegt ("Je moet je microfoon aanzetten!". "Nee, je microfoon staat niet aan, ik hoor je niet!). Na een rondje "is iedereen nog gezond?" bespreken we de dingen die we doen, of gaan doen voor de verschillende groepen die gebruik maken van de bibliotheek. Sinds gisteren (al ben ik de dagen van de week zelf een beetje kwijt) wordt het taalcafe bv ook via laptops en mobiels gedaan.

Maar nu, een boek.

Ik mag mezelf graag tegenspreken. Ergens eerder in deze serie van blogjes over #thuislezen schreef ik dat ik niets kan dan wel heb met verhalen die niet echt kunnen gebeuren. Maar toen ik die zin schreef was ik dus even één van de beste schrijvers van Nederland aan het over het hoofd zien.

In de verhalen van Toon Tellegen, zeker in die voor kinderen (maar die dus ook heel goed door volwassenen gelezen kunnen worden, wat zeg ik, die juist door volwassenen gelezen zouden moeten worden) gebeurd zelden iets dat echt zou kunnen gebeuren.

Er zijn mieren en eekhoorns die praten. Er zijn olifanten die uit bomen vallen, slakken die hun verjaardagstaart te groot vinden, egels die letters kwijt zijn, en zo kun je nog een heel dierenrijk doorgaan. Een dierenrijk dat gevuld is met wonderlijkheden, inzichten, overdenkingen, weemoed, vrolijkheid en overpeinzingen.

Kijk, ik zit hier aan de tafel in Den Helder ook maar wat voor me uit te tikken. En wie ben ik om te zeggen dat er iets moet. Maar toch, Toon Tellegen zou je moeten lezen. Stel ik kom ooit aan de macht, wat overigens om allerlei redenen niet te hopen is, dan maak ik het dagelijks lezen van Tellegen verplicht.

Ik kopieer en plak een stukje uit "langzaam, zo snel als zij konden".

O P EEN DAG BESLOOT HET NIJLPAARD O M ZICH TERUG T E trekken en in de lucht te gaan wonen. Hij had nog ergens een paar ladders liggen, timmerde ze aan elkaar vast en zette ze rechtop in het gras naast de rivier. Hij besloot alleen het allernoodzakelijkste mee te nemen, dacht een tijd na en nam toen zijn bed, een krukje en een vork mee. Meer is vast niet allernoodzakelijkst, dacht hij. Hij klom omhoog, wrong zich door een wolk heen en vestigde zich in de lucht. Er waren daar geen muren, geen vloer, geen plafond, geen deur, geen dak en geen ramen. Maar daar heb je toch niets aan, dacht het nijlpaard. Hij zette het krukje neer, legde de vork eronder, schoof het bed ernaast en was tevreden.

Kijk nou toch, een paar zinnen en hup er is een onmogelijk beeld dat je wel meteen voor je ziet.
In de Online Bibliotheek is een hele plank Tellegen te leen, hier. Als ik een tip mag opdringen, "Misschien wisten zij alles" is groot en dik (313 verhalen staan er in) en heel erg mooi.

Ton

#ikleesthuis over een vuilnisbak

Goed, 28 april, zolang gaat de intellectuele lockdown van Nederland nog minimaal duren. Dat is nog best een hele tijd. Poes begint zich ondertussen af te vragen hoelang dat thuiswerken van mij eigenlijk nog leuk blijft. Voor hem dan. 

Pieter Waterdrinker is een Nederlandse schrijver. Maar daar merk je verder niets van. Geen gepriegel op de vierkante centimeter. Geen langdurig navelstaren. Geen boekenlang gemopper over opgroeien in een religieus gezin. Niets van dat alles. Waterdrinker bouwt verhalen, geschiedenissen, groter dan het leven zelf, levendiger dan leven zelf bijna. 

Jarenlang stond Waterdrinker op mijn lijstje "Schrijvers waar ik toch echt eens een boek van moet gaan lezen". Maar pas bij Poubelle kwam het er van. 

Ik heb geprobeerd een samenvatting van het boek te schrijven, voor dit blog. Maar het lukte me niet. Het is te groot, er is teveel aan de hand. Dus kopieer en plak ik maar wat er op de Online Bibliotheek bij het eBoek Poubelle staat. 

De 35-jarige Wessel Stols verkoopt zijn reclamebusiness om zich te wijden aan zijn oude ambitie: het schrijverschap. Zijn vrouw Friedl hoopt ondertussen maar op één ding: een kind. Ze vertrekken naar Frankrijk; daar moet het gaan gebeuren. Maar het schrijven lukt niet. Om inspiratie op te doen reist Wessel naar Rusland. Intussen verliest hij zijn geld. Schrijven wordt weer een luxe. Hij raakt verzeild in een zeer schimmige handel in Sovjetkunst. Een spannend bestaan, maar niet houdbaar. Twaalf jaar later is Wessel Stols Europarlementariër. Op het hoogtepunt van de Maidan-opstand in Kiev reist hij af naar Oekraïne. Terwijl zijn nog altijd kinderloze huwelijk voortsuddert, wentelt hij zich in de decadente, promiscue Oekraïense society. Dan komen de geesten van zijn Russische avonturen weer tot leven. Hij wordt meegezogen in de oorlog in Oost-Oekraïne.

Poubelle is onnederlands Groots en Opwindend. Maar Waterdrinker houdt het verhaal onder controle. Als is dat soms misschien nog maar net. Meer dan 500 pagina's, daar heb je wat aan in Coronatijden.

In de Online Bibliotheek staat een hele rij boeken en verhalen van Pieter Waterdrinker (je vindt ze hier). Tsjaikovskistraat 40 is erg bekend (terecht, prachtige maar doordenderende zinnen, alleen daarom al zou je het moeten lezen), Lenins Balsem is ook erg fijn.

O, en poubelle betekent vuilnisbak, vandaar de titel van dit stukje.

Ton