Een brief (en een jaarverslag)

Eigenlijk wilde ik deze week het jaarverslag hier in plakken. Het duurde door de verbouwing van de bibliotheek wat langer voor dat af was en, nou ja, het is best aardig om te lezen wat er allemaal in de bibliotheek gebeurde, in 2018. Vooral omdat het best veel is.

Maar, we kregen een brief, een echte van papier. Van Zakria en Hasnaa. Ik ken hen een beetje, van de keren dat ik plots een Taalcafé over moest nemen. Ze komen uit Syrië, Idlib, Aleppo, daar zo ongeveer, dacht ik.

Een jaarverslag vertelt wat er gebeurde, de dingen die we deden. Zoveel van dit, zoveel van dat. Maar wat er echt gebeurde, wat het deed, in het leven en de hoofden van mensen, dat staat er niet in.

Ik heb aan Zakria en Hasnaa gevraagd of ik de brief voor dit blog mocht overtikken. En dat mocht. Als u wilt weten wat een bibliotheek kan betekenen voor mensen, dan staat dat denk ik in hun brief.
En als u wilt weten wat er in 2018 verder gebeurde dan staat het jaarverslag hier.

Ton

Deze brief schrijven we aan mevrouw Tereza van het taalcafé in de bibliotheek van Langedijk.
We bedanken haar en alle vrijwilligers die ons hebben geholpen bij het leren van de Nederlandse taal.
We bedanken speciaal mijnheer Tom en mevrouw Bettie voor het helpen bij de inburgering en de begeleiding bij het behalen van onze certificaten.
Zij hebben ons eerst geholpen bij het vinden van stages en later bij een baan in een geschikt bedrijf.

Ik heb nu alle diploma's voor mijn baan als vrachtwagenchauffeur CE, en heb een goede baan bij een transportbedrijf.
Mijn vrouw heeft haar diploma als keukenassistent gehaald en werkt op afroep bij een cateringsbedrijf en instellingskeuken.
Met onze kinderen gaat het ook goed. Ze gaan naar school en kunnen hier later een goede opleiding doen. De eerste jaren gingen zij ook altijd mee naar de bibliotheek en kregen ze van verschillende mensen hulp.

Wij willen aan de nieuwkomers in Langedijk zeggen dat zijn niet thuis moeten blijven zitten. Als ze hulp nemen, bijvoorbeeld van de bibliotheek en de vrijwilligers, kunnen ze net zo ver komen als wij.
Ook als zij het moeilijk en zwaar vinden, of moe zijn, toch heen gaan en vragen stellen. En geduld hebben.
In Syrië hadden wij alleen maar basisschool gedaan.
In Nederland kregen we vanaf de allereerste dag hulp bij het inburgeren en leren.
Wij willen Nederland en onze gemeente Langedijk bedanken dat we nu veel verder zijn gekomen.

Zakria en Hasnaa